Hi, what are you looking for?
လွန်ခဲ့တဲ့သုံးရက်က နယူးယောက်တိုင်းသတင်းစာကြီးရဲ့ Guest Essay (Opinion) ကဏ္ဍမှာစင်ကာပူနိုင်ငံရဲ့ အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ကြီး လီကွမ်ယူရဲ့သာအငယ် လီရှန်ယန်းက ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ရေးသားခဲ့ပါတယ်။
သင်ညအိပ်တဲ့အခါ အိပ်မက်ဆိုးမက်လေ့ရှိပါသလား။ ခဏခဏမက်လေ့ရှိပါသလား။ ၂၀၂၁ ခုနှစ် ဖေဖေါ်ဝါရီတစ်ရက်နေ့ နောက်ပိုင်းမှာပိုမက်လေ့ရှိပါသလား။အိပ်မက်ထဲမှာကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ရှာမတွေ့တော့တာ၊ သေနတ်သံတွေကြားမှာပြေးလွှားနေရတာ၊ ကိုယ့်သားသမီးလေးတွေပျောက်ဆုံးတာ၊ အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ အသံမထွက်ပဲ ပုန်းအောင်းနေရတာမျိုး အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်ပါသလား။
မြန်မာ့မြေပေါ်မှာ ကြားခံစစ်ပွဲ proxy war တွေ ဖြစ်လာတော့မလားလို့ ပူပန်လာကြပါတယ်။ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံကြီးတွေက နိုင်ငံငယ်လေးတွေရဲ့ မြေပေါ်မှာ သူတို့ရဲ့ နိုင်ငံရေးဩဇာနဲ့ စီးပွါးရေးအကျိုးအမြတ်တွေအတွက် အားပြိုင်မှုတွေကို နည်းပေါင်းစုံနဲ့ လုပ်ကြတာမှာ ကြားခံစစ်ပွဲဆိုတာ နည်းလမ်းတစ်ခုသာ ဖြစ်ပါတယ်။ မြန်မာ့အရေးမှာတော့ ပါဝါကြီးတဲ့ တရုတ်၊ အမေရိကနဲ့ ရုရှတို့အပြင်...
တက္ကသိုလ်ကျောင်းတွေကိုစစ်ကြေညာတာဟာ ဒေါ်နယ်ထရန့်ဟာ ပထမဆုံးအာဏာရှင်မဟုတ်သလိုနောက်ဆုံးအာဏာရှင်လည်းဖြစ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျောင်းတွေဟာ အာဏာရှင်စနစ်ကိုဆန့်ကျင့်တဲ့ အတွေးအခေါ်တွေရဲ့ ရေခံမြေခံဖြစ်သလို၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းနဲ့ ပက်သက်ရင် စွန့်လွှတ်အနစ်နာခံမှုနဲ့ ရဲရင့်မှုရဲ့အမှတ်အသားတွေလည်းဖြစ်လို့ပါပဲ။